Arizona en Californë

Donderdag 24 november: Vandaag is het in USA Thanksgiving, een dag waarop de meeste Amerikanen thuis met hun familie en/ of vrienden een uitgebreide maaltijd nuttigen. Het aansnijden en verorberen van vaak een enorme kalkoen is deze dag meer regel dan uitzondering! We gebruiken een deel van deze dag om te internetten, mailtjes te versturen en informatie over vluchten naar Nederland binnen te halen. We hebben een korte tocht met de motor gemaakt, en ’s avonds rijden we naar Hotel Days Inn in Bullhead City om met onze creditcard de vliegtickets naar Amsterdam te boeken. We hebben een tijd lang getwijfeld om enkele weken tot een maand in het Mexicaanse Schiereiland Baja California door te brengen, of een vlucht naar huis te boeken, om familie en vrienden na deze maanden weer eens persoonlijk te spreken. En dit laatste is het geworden. We hebben retourtickets geboekt van 7 tot 30 januari.
De volgende morgen brengen we alles weer in gereedheid om weer verder te reizen. Na afscheid genomen te hebben van Hans en Karola en nog even boodschappen gedaan te hebben, rijden we slechts een afstand van ongeveer 100 km. zuidwaarts om in Lake Havasu City te gaan overnachten. Bij een paar hotels in de stad hebben we om toestemming gevraagd om hier een nacht te mogen blijven staan, en zelfs bij de WalMart enkele kilometers buiten de stad is het overnachten vanwege de lokale stadsverordening niet toegestaan, en besluiten we op advies naar BLM te rijden. We hadden hier voor vertrek naar USA al over gelezen, maar tot op heden geen gebruik gemaakt om met toestemming van een host ( is ook iemand die hier in een camper voor langere tijd verblijft) hier voor een maximale periode van 14 dagen te mogen kamperen. BLM: Bureau of Land Management houdt toezicht op grote natuurterreinen verspreid door heel Amerika, waar kampeerders veelal gratis of soms tegen een kleine vergoeding kunnen verblijven. We zijn na 21.00 uur pas aangekomen, na een rit van enkele kilometers over een onverharde weg, in een bergachtig gebied. Vanwege het ontbreken van lichtvervuiling overnachten we wederom onder een schitterende sterrenhemel. En pas bij daglicht de volgende morgen zien we pas op wat voor een magische plek we mogen verblijven. Na het ontbijt maken we een wandeling door dit enigszins ruige gebied, waar alleen een stuk of 15 campers her en der verspreid staan over een km. groot gebied. Het enige wat de rust verstoord zijn de quads en de zogenaamde side by side (een soort 4WD auto’s) die hier een ritje komen maken. Na de middag doe ik een poging om een op leeftijd zijnde buurman even te helpen, en hebben we een lang geanimeerd gesprek. De avond brengen we in alle rust door, met het lezen van een goed boek.
Zondag 27 november: Voor de middag doen we het nog lekker rustig aan, en rijden we wat later richting de stad Lake Havasu City om een rondje over het eiland te rijden. Ook retour weer via de London Bridge, de van oorsprong Engelse brug, waar een leuk verhaal achter zit! De Amerikanen dachten de echte London Bridge via een veiling gekocht te hebben…. We rijden deze middag weer ongeveer 100 km. zuidwaarts langs de Colorado River, om net buiten Parker te stoppen bij Blue Water Casino. Hier staan diverse campers en trailers op de grote parkeerplaats. Deze avond zijn we voor het eerst in staat om een (bescheiden) bedrag te winnen in het casino, omdat we nu weten hoe we gebruik kunnen maken van de geboden voordelen met het aanvragen van een nieuwe Players Card. De volgende morgen fietsen we naar de stad Parker, kijken we hier wat rond, en gaan nog even wat shoppen bij de WalMart. Goed en wel terug bij de camper zien we tot onze verbazing een tot camper omgebouwde MAN truck aan komen rijden, en na het horen van een vette luchthoorn blijkt dat ook Hans en Karola het plan hadden opgevat om hier bij het casino te overnachten. We hebben een gezellige avond samen, in hun aanwezigheid valt het gesprek geen seconde stil. Er worden over en weer allerlei reiservaringen uitgewisseld. En die van het Duitse echtpaar zijn regelmatig erg avontuurlijk! Een gevleugelde uitspraak van Hans is: “ Unbelievable “ met een smile van oor tot oor!
Dinsdagnacht doet Maria een poging om naar haar vader te bellen, om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Pas de volgende morgen lukt het om hem te kunnen spreken. Vandaag nemen we de motor om een tocht te maken, via de brug over de rivier zodat we een deels over grondgebied van Californië naar de Parker Dam rijden. Onderweg leggen we nog even aan op Black Meadow Landing, een camping met haven voor plezierjachtjes op het einde van een 10 mijl lange doodlopende weg. Mooie route tussen de heuvels en bergen. Deze avond brengen we samen met Hans en Karola door in het casino. Woensdag 30 november: we zitten in de zon lekker te genieten van de mooie omgeving aan de haven van het casino aan de Colorado River. Wat later horen we van onze Duitse buren dat ze er 2 uur over gedaan hebben, om hun camper (truck) los te krijgen, na gestrand te zijn, in het losse zand in de buurt van de rivier. Het had slechts een haartje gescheeld of ze hadden op zijn kant gelegen, en dat naar zeggen van Karola. Ze had doodsangsten uitgestaan, en is toch wel wat gewend. Wat later deze middag rijden we naar de American Legion VFW, om wat te drinken en een praatje te maken. Gezellig. De volgende dag nemen we voor de 2e keer binnen een week afscheid van Hans en Karola. ( maar niet voor lang…..!). Ook hebben we voor de 2e keer contact met een echtpaar ( Vern and Dorothy) uit British Columbia Canada, die al verschillende jaren op rij de koude wintermaanden in het thuisland verruilen voor de warme zon in het zuidwesten van Amerika. Small world isn’t it? Op vrijdag 2 december is het tijd om via internet wat zaken te regelen, betalingen te verrichten en berichtjes te versturen. Vrijdag is de dag voor Fish and Chips at The Legion, we zitten aan tafel met enkele mensen die we eerder deze week ook gezien hadden. Na enkele gezellige uurtjes worden ook wij uitgenodigd voor een feestje a.s. zondag. ‘s Avonds genieten we in het Blue Water Casino van de muziek van een live Rock Band. Het is een onrustige nacht vanwege hevige windvlagen, en is het noodzakelijk om aan weerszijden een krik onder het chassis van de camper te plaatsen, om het schommelen door de wind wat tegen te gaan. Gelukkig is de volgende morgen de wind weer gaan liggen (en gelukkig niet ónder de camper…) en is het lekker zonnig! We zijn deze middag uitgenodigd bij Vern en Dorothy voor een hapje en een drankje, en ook met hen geen gebrek aan gespreksstof! Wat blijkt: Vern is al 84 jaar jong and alive and kicking! ( en Dorothy niet veel jonger). Niet gedacht en zeker niet te zien! Ook deze avond lopen we even bij het casino binnen, om van de live muziek te genieten. We krijgen na een vluchtig contact met een leuke jonge dame zomaar een drankje aangeboden. Erg vriendelijk!
Zondag 4 december: Vern en Dorothy zijn vanmorgen vertrokken richting het zuiden ( See you.) Na de middag rijden we met de camper naar de overkant van de rivier om te parkeren op de camping waar we zijn uitgenodigd. Maria doet nog even de was, en wat later brengen we wat te eten en drinken (het is per slot van rekening een Amerikaanse fuif…) mee, om aan te schuiven bij Patty, Yoleen, Wayne and Lisa Marie en diverse andere Snow Birds uit Canada en USA. Ook Jack and Marilyn afkomstig van Vancouver Island Ca overwinteren al diverse jaren in het zonnige zuiden van The USA! De gitaar en kampvuur in een grote vuurkorf maken het weer erg gezellig. Maandag 5 december staan we al vroeg naast het bed om nog even wat boodschappen te doen bij de supermarkt. Hier stoppen we naast een Carthago camper met Duits kenteken, en ook met hen delen we ervaringen uit. Even later rijden we de gigantische afstand (60 km….) via HW 95 naar de volgende standplaats: Quartzsite. De fiets gepakt, en het stadje verkend. Links en rechts naast de weg zien we allerlei kraampjes voor de zogenaamde Yard Sale. Veel stenen, soms edelstenen maar vaak ook steensoorten die hier in de regio gedolven worden vinden hier de weg naar de liefhebbers. Ook nemen we de tijd om bij een paar camperdealers een kijkje te nemen naar de enorme (ook wat gewicht betreft) Amerikaanse campers. Ook in dit stadje huist een afdeling van The Legion VFW post 769, en lopen we even binnen voor een drankje en een hapje. We hebben hier internet via Wi-Fi en dus in de gelegenheid om weer eens naar de NL TV te kijken via uitzending gemist. De volgende morgen fietsen we een rondje door de stad, nemen nog even een kijkje op de markt. Terug bij de camper aangekomen zien we tot onze verbazing opnieuw een Duitse MAN camper de parkeerplaats oprijden, en ja hoor. Ook Hans en Karola hebben enkele dagen in The Wilderness van Quartzsite verbleven, en een kwartiertje later stoppen ook Vern en Dorothy op deze plaats, en hebben we een gezellig gesprek met z’n zessen. We zetten de stoelen buiten om samen koffie te drinken. Deze avond gaan we naar het lokale restaurant om met Hans en Karola wat te gaan eten.
Woensdag 6 december is het tijd om even langs de bibliotheek te gaan, om een print te maken van de formulieren van verlenging van de verzekering van onze motor. We rijden via I 10 naar Blythe, en door naar het zuidwesten. Komen langs Mosquite Mine, een goudmijn die nog steeds open is. Deze weg geeft een vergelijkbaar gevoel als de grote schommel (schuit) in de Efteling: op en neer…….heuvel op, heuvel af. Met het aanleggen van deze weg (en niet alleen hier) wordt gewoon elke heuvel intact gelaten met het asfalteren. We zien langs de HW 78 The Imperial Sand Dunes, inderdaad een gigantisch duinengebied, (1000 miles²) waar het een Eldorado is voor quads en andere 4WD voertuigen. We staan een tijdje stil op de weg, vanwege filmopnamen voor een documentaire / film in deze duinen. Oa de film Mad Max en Star Wars zijn in dit gebied opgenomen. Via een omweg stoppen we eind van de middag in El Centro, wat 52 Ft onder zeeniveau ligt! We hebben vandaag een afstand van 280 km. afgelegd. We staan deze nacht op een mooie camping aangelegd rondom een mooie golfbaan. ‘s Avonds zien we tijdens een wandeling over da camping, dat er een mooi zwembad met Hot Tub aanwezig is. Dus de volgende morgen nemen we een duik in het zwembad, en genieten we van een strakblauwe lucht, en dat bij een temperatuur van boven de 20°. We rijden met de camper verder richting Ocotillo, met het plan om op Crucifiction Thorn National Area te gaan overnachten. Het is een plek “in the middle of nowhere” kilometers verwijderd van een verharde weg, dicht bij de grens van Mexico. Maria ziet het niet zo zitten om hier moederziel alleen te camperen, dus rijden we verder. Via de stad Calexico rijden we richting Holtville. Onderweg zien we over een kilometers lange afstand aan weerszijden van de weg hectare na hectare grote velden met (nieuwe) zonnepanelen. Ook hier zien ze uiteindelijk toch wel de noodzaak om geleidelijk aan over te stappen, op alternatieve energiebronnen. In Holtville vinden we na wat zoeken een BLM met een Hot Spring. We worden de volgende morgen al erg vroeg gewekt door de herrie van de machines die met wegwerkzaamheden aan de dichtbij gelegen Interstate I 10. Dus nog voor het ontbijt springen we in de 104° Fahrenheit warme water van deze bron. Het ziet er idyllisch uit met de palmbomen rond het meertje hier niet ver vandaan, natuurlijk ontstaan door deze bron. Deze afgelopen 2 nachten vormen een groot contrast: een 5* camping met golfbaan, zwembad en hot tub, en hier op een natuurcamping zonder enige voorziening maar wel met deze warmwaterbron. Allebei genieten! We rijden deze dag via Brawley, waar we even stoppen voor de noodzakelijke boodschappen, en gaan verder naar het Red Earth Casino in Salton City. Ook hier halen we een Players Card om ons geluk te beproeven. En ook hier gaan we met net iets meer in de knip terug naar de camper. Het gebied waar we de laatste dagen door getrokken zijn, genaamd Imperial Valley ligt voor een belangrijk deel onder zeeniveau! Hier zijn diverse agrarische activiteiten ( groente, fruit en het houden van vleesvee) mogelijk gemaakt door de aanleg van irrigatiekanalen, die voornamelijk gevoed worden met water uit de Colorado River.
Op zaterdag de 10e vertrekken we met de motor via een hobbelige weg S22 naar het stadje Borrega Springs. In het Visitor Centre kijken we naar een interessante film, o.a. over de flora en fauna in het bergachtige Anza Borrega N.P. Via het bergstadje Ranchita rijden we over S 2 en S3 terug naar Borrega Springs, en komen we via HW 78 oost weer terug bij het Casino waar onze camper geparkeerd staat. (220 km. gereden vandaag). In het woestijngebied waar we vandaag door gereden zijn, zien we links en rechts van de weg groepjes campers en trailers staan, nagenoeg allemaal voorzien met 4 x 4 voertuigen om de diverse trails en routes door dit heuvelachtige en soms bergachtige gebied te crossen. Deze avond is het lady’s night in het casino! Zondag 11 december vieren we onze 35 jarige huwelijksdag. We hebben een rustige morgen, berichtjes binnen halen en versturen. We rijden met de camper 50 km. noordelijker naar de stad Indio, en parkeren achter het Spotlight 29 Casino. We hebben gezien dat hier dit weekend een landelijke Pow Wow gehouden wordt. Dit is een bijeenkomst van The First Natives, de indianenstammen die verspreid door het land wonen. Dit is een grote happening, met veel muziek en dans. Diverse jongere en ook oude leden van de allerlei stammen zijn op z’n mooist uitgedost. Prachtig om te zien. We pakken de fiets om bij het Fantasy Spring Casino deel te nemen aan het buffet. Dat is echt genieten. Als we die avond terug fietsen worden we aangehouden door de politie. Geen licht op de fiets, ja wel natuurlijk. We fietsen een paralelweg langs de autosnelweg, en daar is het verboden voor wandelaars en fietsers. Op onze vraag hoe we dan terug moeten naar de parkeerplaats waar onze camper staat, moet hij het antwoord schuldig blijven, dus krijgen we uiteindelijk toch toestemming op verder te fietsen. Och denken we, deze man moet toch ook iets te doen en te vertellen hebben….
Maandag 12 december: even een berichtje versturen naar ons petekind Ilona, die vandaag jarig is. We verplaatsen de camper naar de P van het Fantasy Spring Casino, vanwege het vele straatlawaai van het verkeer op de autosnelweg. We rijden even later met de motor naar Indian Wells en nemen HW 74 door een bergachtig gebied. Santa Rosa en San Jacinto Mountains N. Monument. Een schitterende weg, The Palms to Pines Scenic Byway genaamd, met strak asfalt en uitzicht wat een smile oplevert van oor tot oor! We rijden via het plaatsje Anza naar Idyllwild , dit is een kunstenaarsdorp in de bergen. Leuke winkels in wintersportstijl. We rijden verder via HW 243 richting Banning, en hebben zicht op laaghangende bewolking in de vallei. Terug richting het oosten via Interstate 10 door de Coachella Valley. Onder deze Valley bevindt zich de San Andreas Fault: de breuk in de aardkorst waar de meeste van jullie wel eens van gehoord of gelezen hebben! Hier schuiven 2 tektonische platen: de Amerikaplaat en de noordelijke Pacific Plate over elkaar. In deze vallei staan honderden windmolens, niet zo vreemd als we even later merken dat we erg veel moeite hebben om de motor in het spoor te houden. Lengterichels in de snelweg en hevige rukwinden van opzij veroorzaken klamme handjes, en we zijn blij de vallei weer uit te zijn, en een stop maken in de mooie stad Palm Springs. De naam zegt het al, langs de doorgaande wegen en in de zogenaamde Gated Communities zien we hoge palmbomen en strak aangelegde tuinen. Mooi om te zien, hoe the Rich and the Famous wonen. Als we weer verder rijden staan we meer als een kwartier te wachten op een grote kruising, wat blijkt: al het verkeer wordt stil gelegd vanwege een lange stoet omdat de Mexicaanse bevolking van Californië een Nationale Feestdag hebben: Santa Joachim. En veel later als gedacht komen we ruim in het donker aan in Indio. De volgende dag nemen we de motor om via de zeer lange en heuvelachtige Dillon Road (op en neer en veroorzaakt het gevoel zoals in de grote schuit..) naar het 40 km. westelijker gelegen Desert Hot Springs. Eén keer raden wat we daar gaan doen: ja natuurlijk. Het wordt een dagje relaxen, Spa en Welness in Sams Family and RV Hot Springs. Mooie baden onder een strakblauwe lucht, een sauna en stoomcabine en diverse gesprekken met andere bezoekers betekend dat de dag voorbij vliegt! De temperatuur ligt rond een graad of 23. Als we terug zijn, genieten we voor de 2e keer van het goede en uitgebreide buffet van het Fantasy Spring Casino.
Woensdag 14 -12: Ook vandaag pakken we de motor en rijden een stuk oostelijker via I 10 naar de zuidelijke ingang van Joshua Tree N.P. Dit is een Nationaal Park met een oppervlakte van 2250 km². Deze agaveachtige bomen met hun typische bosjes spitse bladeren, die alleen in het hoger gelegen deel van het natuurgebied voorkomen, kunnen wel 900 jaar oud worden. Ze bloeien in maart/ april met witte bloemen. We lopen een kort rondje door de Cholla Cactus Gardens. Een ander opvallend kenmerk van dit park zijn de veelal afgeronde rotsen van graniet. Ze vormen merkwaardige eilandjes in de heuvelachtige woestijn, en zijn erg populair bij bergbeklimmers. We rijden via Big Morongo Canyon Reserve HW 62 door de stad Yucca Valley, en I 10 weer terug naar Indio. We hebben een gezellig gesprek met 2 van onze buren.
Deze 2 buren Mike en Chris komen de volgende morgen bij ons op de koffie, en nemen graag een kijkje in onze Europese camper. Ook zij zijn met hun campers in dit gedeelte van de staat Californië om te overwinteren. Het blijkt dat ze het hele jaar rond in hun camper wonen. We wisselen onze ervaringen uit. M.n. Mike (Italiaanse voorouders) zou erg graag maanden lang rond gaan trekken door Europa. Of het ooit zover komt: God knows…..We gaan even shoppen in de supermarkt, en rijden daarna met de camper naar Palm Springs, waar we gaan zwemmen in het gemeentelijke buitenbad. We pakken na het eten de fiets en rijden naar Downtown: Palm Canyon Drive. Hier wordt wekelijks een soort markt gehouden, en in deze tijd van het jaar betekend dit natuurlijk een soort kerstmarkt. Met allerlei verlichting en live muziek hangt er een gezellige sfeer! We krijgen deze avond de uitnodiging om naar een bijeenkomst van Wyndham te gaan. Derhalve besluiten we om maar weer terug naar de P van het Fantasy Spring Casino in Indio te rijden. De volgende morgen gaan we nog even op bezoek bij Mike en Chris. Even later rijden we naar World Mark Wyndham in Indio. We weten dat dit een verkoopgesprek over Time Share inhoudt. Maar de voordeeltjes om alleen het verkooppraatje van de deskundige medewerkers aan te horen, levert voldoende op om hier 2 uur aan te besteden. We nemen even een kijkje in The Presidential Suite en een “normaal” appartement. Het ziet er allemaal gelikt uit, maar bedanken voor het aanbod om hierin te investeren. De hoogte van de gevraagde investering valt overigens helemaal niet tegen! Na de middag rijden we weer terug naar het westen, om in San Bernardino te stoppen, en ja hoor: wederom op de P van Casino San Manuel. Een verrassend groot en mooi casino, waar we beiden het “geluk” hebben een gering bedrag (ook vanwege de voordeeltjes van een nieuwe Players Card natuurlijk) in de pocket te steken. We hebben 2 avonden op rij erg genoten van de coverband ( Let’s) Zap Again, in de Rockbar/ restaurant van dit casino. Als we deze avond goed en wel terug zijn in de camper, horen en zien we 5 á 6 politiewagens in de achtervolging! Ook een helikopter maakt het dat het lijkt op een spannende film. Naar zeggen was een snelle Dodge Charger (snelle sportwagen) deze politiewagens aan ’t volgen, maar kan vlak bij de plek waar we staan de bocht niet maken, en vliegt met een flinke knal tegen de muur aan de overkant van de weg. De Dodge Total Loss, en tot overmaat van ramp is één van de inzittenden gewond. Zoals hier blijkbaar normaal worden alle registers open getrokken: 2 brandweerwagens, 2 ambulances, politie en diverse beveiligingsauto’s van de beveiliging van dit casino assisteren bij dit ongeluk.
Zaterdag 17 december: We nemen de motor voor een ritje om via HW 330 naar Lake Arrowhead hoog in het San Bernardino National Forest te rijden. Het is een drukke route, en na een uurtje file (voorbij) rijden stoppen we op een parkeerplaats om wat mooie foto’s van de omgeving te maken. We gaan het gesprek aan met enkele jongens, die begonnen waren met het omleggen van sneeuwkettingen om de wielen van hun dikke pick up truck. De weg is helemaal droog, en we waren al erg verbaasd dat we tegenliggers zagen rijden, met kettingen om de wielen. Wat blijkt: op het hoogste gedeelte van deze bergpas is het blijkbaar verplicht om verder te rijden op sneeuwkettingen. Laten we die nou net niet bij ons hebben….. Dus besluiten we maar weer terug naar het dal te rijden. Even terug naar de camper om een broodje te eten, en daarna rijden we iets westelijker naar het stadje Crestline. Ook deze weg Highway 18 is een bochtige weg, met dubbele banen dus gas erop! In het bergstadje aangekomen, dienen we het wat rustiger aan te doen, het laatste stukje naar Lake Gregory ligt in de schaduw, wat inhoudt dat er slechts 2 smalle sporen van de weg berijdbaar zijn. Sneeuw en ijs op de weg betekent rijden met het fluwelen handje. We maken na het maken van wat foto’s rond het meer (waar 2 mannen aan het spelen zijn met hun drone) rechtsomkeer, en in de zon op een droge weg kan het gas er weer op! Ook deze avond genieten we van de live muziek in het casino! Op zondagmorgen fietsen we richting het “centrum” van de stad, om te kijken welke tijden de bibliotheek open is. We fietsen verder en stoppen bij de American Legion. Ook hier zijn we als “gast” van de commander welkom om een drankje te nuttigen. Het is gezellig druk, even later wordt er gestart met een dartcompetitie. We hebben een geanimeerd gesprek met Matt en Susie uit het nabij gelegen Highland, en even later schuift ook hun aangenomen dochter Elise aan. We vallen met de kond in de boter, 2 dames die hier regelmatig komen vieren vanmiddag hun verjaardag. En ook hier blijkt: hier meer zielen hoe meer vreugd. Hoewel we afslaan dienen we een bordje mee te pikken van het bescheiden buffet: Mexicaans eten wat door de lokale cateraar gebracht is. Ook mag het zoete gebak natuurlijk niet ontbreken! De volgende morgen zitten we in de lokale bibliotheek om te internetten en berichtjes te versturen. Daarna rijden we met de camper via I 210 naar Wiep. Ze is van oorsprong een Friesin, en hebben haar adres gekregen van onze lieve vrienden Henk en Idske. Wiep woont al een jaar of 20 in Altadena, een half uur (als we de files voor het gemak even vergeten…) ten noordoosten van Los Angeles. We worden hartelijk verwelkomt! Eind deze middag rijden we met onze camper naar goeie kennissen van Wiep om te kijken of we daar in januari onze camper kunnen stallen. Er wordt een flesje wijn open getrokken, en al snel komen de verhalen los. ’s Avonds parkeren we de camper op de inrit van Wiep en kommeren Wiep en Maria zich om het avondeten. Prima .
Dinsdag de 20e is de dag om op de luchthaven van Los Angeles onze vrienden Jan en Elly op te halen. We hebben eerst de camper bij de garage geparkeerd ( na afspraak natuurlijk) en vinden het erg prettig om in het drukke verkeer rond LA met de auto van Wiep verder naar de luchthaven te rijden. De laatste kilometers naar de aankomsthal verlopen tergend langzaam. Onbegrijpelijk dat al het autoverkeer naar aankomst- en vertrekhal over 2 rijstroken onder een viaduct door dient te rijden. Rond de klok van 13.00 uur zien we onze vrienden uiteindelijk verschijnen. Samen op weg terug naar de garage, Jan en Elly waren zo vriendelijk om de hanglagers van de aandrijfas van onze camper mee te brengen. Dit pakketje brengen we “even” naar de garage. Natuurlijk opnieuw in een ellenlange file door de stad.. Terwijl Maria begint met de voorbereidingen voor het koken, gaan Wiep en ik even naar de supermarkt. Na het eten duiken Jan en Elly vroeg ’t bed in, ze hebben per slot van rekening al een lange dag achter de rug. En kletsen wij nog even gezellig na, onder het genot van een drankje.
Binnenkort verschijnt ons reisverslag vanaf deze datum tot de dag dat we het vliegtuig terug naar Nederland nemen. Nu we een tijd geleden het besluit genomen hebben, om voor ongeveer 3 weken naar huis te gaan, leven we hier ook echt naar toe. Fijn om onze familie en vrienden ook weer te kunnen spreken, dat is iets wat we wel zijn gaan missen, na zo’n lange tijd onderweg geweest te zijn. Rest ons nog om jullie allemaal een gelukkig Nieuwjaar te wensen. Wilbert en Maria.