Sturgis South Dakota

Zaterdag 23 juli rijden weer verder in Noord Westelijke richting langs de Mississippi rivier. Een tussenstop in de stad Wabasha om een bezoek te brengen aan een soort opvangcentrum voor Bold Eagles ( visarend) Het symbool van Amerika en in delen van Nl. ook bekend van het Airbornlogo. Erg interessant. Opvallend is dat we op deze regenachtige voormiddag diverse motorrijders zien (vooral de Harley Davidson rijders) die bij een temperatuur van ongeveer 23 graden C. in jeans en een T shirt en zonder helm op de motor zitten! …
We hebben onze neuzen richting Twin Cities ( Minneapolis en St.Paul) staan, en zien in de buurt van New Trier erg onverwacht in een omgeving met alleen grasland een Tempelcomplex staan. Dat vraagt om uitleg. Het leek ons op gebouwen zoals we die eerder tijdens een reis door Myanmar gezien hebben, maar het complex blijkt gebouwd te zijn t.b.v. de immigranten uit Cambodja die in deze omgeving ( lees de 2 eerder genoemde steden) blijken te wonen. Na een rit van in totaal 260 km. overnachten we in Bloomington, een voorstad van Minneapolis, een gebied met veel parken en meertjes.
Zondagmorgen de motor gepakt, en even een bezoek gebracht aan de militaire begraafplaats, waar we toevallig langs komen. Het is immens groot en erg indrukwekkend. Militairen die tijdens diverse oorlogen gesneuveld zijn, zijn hier begraven. We zien namen en data op de grafzerken staan van jongen mensen, vaak rond de leeftijd van 20 jaar jong, o.a. gevallen in recente oorlogen zoals de Golfoorlog. We steken de weg over naar de Internationale luchthaven van Minneapolis, en lopen na even zoeken het kantoor van Homeland Security binnen. We vragen om informatie om ons verblijf in de USA evt. te verlengen. De antwoorden en tips van de betreffende douanebeambten bieden perspectief.
We rijden een toeristische route met de motor langs de rivier de Minnesota, en stoppen in Mendota voor een huis gebouwd in 1830 door een pelshandelaar. Oude tijden herleven door vrijwilligers (in kledij uit die tijd) die vandaag de belangstellenden tekst en uitleg geven. We belanden in Down Town St. Paul, maar door de hoge temperatuur van vandaag besluiten we de stad te ontvluchten, en rijden naar de Mall of America, waar we vanmorgen op de P. onze camper gestald hadden. In het grootste overdekte winkelcentrum van Amerika ben je volgens onze touristguide ongeveer 86 uren zoet, als je slechts 10 minuten per winkel nodig zou hebben. In de hoge centrale hal bevind zich een Nickelodeon pretpark. En dankzij de airco is het hier wel even vol te houden…. Rond de klok van 19.00 uur besluiten we om toch nog verder te rijden, we hebben het wel weer gehad met de stad! We rijden via HW 169 en HW 19 om in het wat meer bescheiden stadje Arlington te stoppen voor de overnachting. (een tochtje van slechts 90 km.)
De volgende morgen rijden we via Highway 19 naar Redwood Falls. En, de naam zegt het al, we wandelen net buiten deze plaats door een groot natuurpark naar de mooie waterval. Na de middag is het tijd voor een duik in het plaatselijke zwembad.
Op dinsdag 26 juli rijden we via Walnut Grove ( Laura Ingalls) door naar Pipestone National Park. In het bezoekerscentrum bekijken we de film en krijgen we uitleg over de diverse voorwerpen die The First Natives ( de indianen ) al eeuwen maken van de rode steensoort die volgens hen alleen hier voorkomt. Ze maken en maakten prachtige sieraden en de stenen pijpen zijn in de USA en waarschijnlijk ook daarbuiten erg bekend. In Luverne stoppen we om de bizons te bekijken, maar vanwege de hoge temperatuur (ongeveer 35 graden) laten zij zich niet zien. Ze blijven in de beschutting van de bomen van het park. Dus geen trail gewandeld maar via de Interstate 90 door naar Mitchell. (vandaag ongeveer 370 km. gereden). We rijden richting Corn Palace, en we “stranden” voor het huis van Dave and Barb Schulte. De camper stinkt een uur tegen de wind (reuk van verbrand plastic/ rubber, nee…. we hadden geen Burnout gemaakt met de camper) . Dave biedt aan om een kijkje te nemen onder de camper. Na wat telefoontjes van Barb mogen we op de P. van de kapper tegenover hun huis overnachten. We hebben dankzij hun gastvrijheid een gezellige avond, en genieten o.a. van zelfgebakken appeltaart!
De volgende morgen blijkt na de check van de monteur van de lokale garage de compressor van de airco vast gelopen te zijn. We hebben hem verteld van onze plannen voor de komende week, en toen bleek dat het benodigde onderdeel in heel Amerika niet te krijgen was, was zijn advies om dit vanuit Nederland te laten versturen naar de stad Rapid City. Dit ligt ongeveer 250 km. verder naar het westen ook aan I 90, en voor ons belangrijker, in de buurt van Sturgis South Dakota. Zo gezegd, zo gezegd. De riem (V-snaar) er af en karren maar, met het zweet in de handen, oh nee op onze rug komen we op vrijdag in Wall. Onderweg hier naar toe zijn we gestopt in, wat wij noemen: “the Tourist Trap” 1880 City. Dit is een “authentiek” oud dorp, met gebouwen uit die tijd (lees: de naam van het stadje). Ook zijn we deze middag gestopt bij het visitorcentre van Nationaal Monument: Minute Man. Daar werd ons geheugen weer opgefrist door voorwerpen en filmbeelden uit de Koude oorlog. Indrukwekkend.
Van hieruit rijden we door National Park: The Badlands South Dakota. Overweldigend mooi, op de foto is te zien dat dit een gebied is, met heuvels en bergen die door de erosie van eeuwen diep uitgeslepen vormen gekregen hebben. Tijdens de eerste tochten van de kolonisten was het enorm zwaar, door allerlei weersinvloeden in dit gebied, verder naar het westen te trekken. We zijn inmiddels weer in een andere tijdzone beland: Mountain Time zone. Het tijdsverschil met Nederland is nu 8 uur.
Het stadje Wall is bekend van de grootste Drugstore van Amerika. Je kunt het zo gek niet bedanken, of het wordt hier verkocht. Op zaterdag rijden we via Interior en Rapid City door naar Sturgis. Een plekje op Bear Butte State Park wordt onze verblijfplaats voor de komende 10 dagen. Al snel blijkt dat de weersomstandigheden hier zeer snel kunnen wisselen. Zo is het 30 tot 35 graden warm, en ineens steekt er een forse wind op en krijgen we een zware onweersbui over ons heen. Dit hebben we in 10 dagen wel 5 á 6 keer gehad! Een forse wind over de prairie is bijna altijd aanwezig. Een voordeel is wel dat het ’s avonds goed afkoelt, en aangezien we op enkele km. van de “herrie” af zitten, kunnen we goed slapen! Op zondag rijden we met de motor naar het dichtbij gelegen Sturgis, en gaan o.a. naar de “Full Trotlle Saloon”. We hebben gezellige buren op de camping, en de van oorsprong Friese Bob en Canadese Tammie (beiden wonende in Ontario) nodigen ons uit om met hen samen te gaan toeren. Zij zijn hier met een Honda Goldwing en een kleine travelsleeper.
Maandag 31 juli rijden we met z’n vieren een schitterende route door The Black Hills en over Needels Highway. Even later rijden we de Animal Loop door Custer State Park, en staan we oog in oog met een enorme bizon (bull). Deze staat langs de weg, en van korte afstand nemen we enkele foto’s van dit mooie beest. Later deze middag zien we in de meer open prairie een grote kudde bizons grazen. De wegen die we vandaag gereden hebben, waren op z’n Amerikaans gezegd: Awesome.
Dinsdag rijden we met de motor via Sturgis naar Deadwood, ook daar is Mainstreet voorbehouden voor motoren! Verder door naar Spearfish Canyon, en in de stad Spearfish stoppen we om een hapje te eten, en spreken we met Kim Schulte, die hier als serveerster werkt. (dochter van het uitermate gastvrije echtpaar uit Mitchell). Via Belle Fourche, wat volgens onze kaart het geografische middelpunt van USA is, rijden we terug naar de camping (160 km. gereden). Inmiddels zijn 2 broers van Bob Vandervies die beide in Alberta Canada wonen ook in Sturgis aangekomen, houden hier hun familiebijeenkomst. We hebben diverse keren gezellig met elkaar zitten kletsen, onder het genot van een drankje.
De volgende dag ga ik het motormuseum in Sturgis bezoeken, is niet al te groot maar evengoed de moeite waard. Maria blijft op de camping, omdat ze last heeft van haar enkel (she was stuck in the mud, trying to go for a swim in the lake). Samen naar de Beaver Bar, waar we gezellig hebben zitten kletsen met een echtpaar uit Mitchell ( cropfarmers: akkerbouwers).
Vrijdag 4 augustus: Opnieuw nemen we, nu met z’n tweeën de motor om vandaag naar Crazy Horse in The Black Hills te rijden. Opnieuw een prachtige route, maar het begint drukker te worden, met al die motorrijders onderweg voor de Sturgis Rally. Crazy Horse was een beroemd opperhoofd van de indianen, en wordt ter nagedachtenis een gigantisch kunstwerk uitgehakt in een berg. 563 foot hoog, en ongeveer 640 foot lang. We bekijken in het visitorcentre eerst een film over de geschiedenis van de indianen, en lopen daarna rond. Erg indrukwekkend, naar zeggen passen de vier hoofden van Mount Rushmore ruimschoots in het hoofd (inclusief zijn lange manen) van Crazy Horse. Vanwege het feit dat ze geen overheidsbemoeienis wensen, ook geen financiële, houdt dit in dat het nog decennia zal gaan duren voor dit gigantische kunstwerk klaar is. Is dan wel het grootste van heel USA. We rijden via Needels Highway door om natuurlijk ook in de bergwand uitgehakte hoofden van de vier Amerikaanse presidenten te aanschouwen. Ook dit maakt veel indruk! South Dakota is bekend o.a. door Mount Rushmore, op de kentekenplaten van deze staat lezen we: Great Faces, Great Places.
We rijden via het dorp Nemo weer richting Sturgis, en ondanks waarschuwingen van andere motorrijders worden we door de politie gemaand “ to pull over”. Het blijkt dat we 58 mph reden i.p.v. de toegestane 45 mph. (en dat viel me niet eens tegen). Beide policeofficers zijn toch wel aardig, misschien vanwege het feit dat ze nog nooit een motor met een Nederlands kenteken aangehouden hebben,( en wij natuurlijk erg aardige Hollanders zijn….) komen we er met een waarschuwing van af. Tijdens de Sturgis Rally zijn de maximaal toegestane snelheden fors naar beneden bijgesteld, en worden er zeer veel boetes uitgedeeld. In de week voorafgaande aan de rally hebben we geen politie gezien, maar nu kijkt het “blauw” van de politie en rangers in de stad.
De volgende dag doen we het lekker rustig aan, en gaan we naar de beroemde Buffalo Chip, we hebben dagkaartjes voor allerlei festiviteiten op het tientallen hectares grote muziekterrein en camping . We komen zowel hier als andere dagen in de stad soms ogen en oren te kort, om de meest vreemd uitgedoste motorrijders en vaak erg schaars geklede “dames” rond te zien lopen. Zelfs op de luidruchtige Harley Davidsons gaan ze zo achterop! We luisteren ’s avonds naar diverse bands waaronder One (een coverband van Metallica) en Three Doors Down. Andere bezoekers verklaren ons voor gek dat we hier met de fiets naar toegekomen zijn, en bieden aan om ons terug naar de camping te brengen. Dat aanbod slaan we vriendelijk af.
Op zondag wagen we een poging om fietsend naar Sturgis te rijden, maar halverwege besluiten we maar om terug te gaan, omdat de lucht boven ons pikzwart begint te worden. En zoals bijna dagelijks steekt er weer een forse wind op! We besluiten wat later om met de motor naar de stad te rijden, en gaan naar de Iron Horse Bar. Op veel plaatsen in de stad speelt live muziek. We staan met een groepje motorrijders aan tafel, één van hen is cropfarmer (waar hebben we dat eerder gehoord) en heeft een eigen transportbedrijfje. Hij biedt me een baan als chauffeur aan, zijn blijkbaar moeilijk aan te komen.
Maandag 8-8: een dag om te internetten, te shoppen etc. En later in de middag leggen we wederom aan in The Beaver Bar. Later deze avond zien we de tent van een andere buurman ( The lonesome Cowboy) plat liggen, door wat denk je…. Een forse onweersbui. Ik ga hem als hij met zijn Harley terug komt uit de stad even helpen, maar zijn tent is rijp voor de stort.
De volgende morgen is het zachtjes aan tijd om met de camper terug naar Rapid City te rijden, om te kijken of de bestelde onderdelen al gearriveerd zijn.