Nevada and Californië

Maandag 3 oktober rijden via Highway 50 door naar Ely, was een deels verlaten mijnstadje wat nu weer wat meer in trek is, omdat de kopermijn (zichtbaar op de top van de berg in de buurt van het plaatsje Ruth) weer opnieuw geopend is. Al wat hier te zien is, zijn enkele casino’s en mooie muurschilderingen op enkele panden langs Mainstreet. ( ongeveer 260 km. gereden vandaag en nauwelijks huizen, mensen en of auto’s gezien!). Dinsdag rijden we verder in westelijke richting over HW 50. Dit wordt de Loneliest Highway van Amerika genoemd, en niet zonder reden! Vandaag een afstand van 410 km overbrugd, en slechts 3 dorpjes gezien. Dus is het maar goed dat we met een volle tank diesel vertrokken waren. Evengoed een mooie route door de woestijn waar we op de meeste plaatsen altijd bergen zoals bv. Wheeler Peak van 13.000 Ft hoog, in het zicht hebben. We zagen onderweg een Fox on the Run….Deze weg loopt door Great Bassin N.P. waar op enkele bergtoppen naaldbomen groeien die naar zeggen al meer dan 3000 jaar oud zijn. (hier komen we later in dit verslag nog even op terug). We stoppen ’s middags even bij een restaurant/ camping voor een ijsje. Dit was “in The old times” een van de weinige stopplaatsen voor de Pony Express Route. Hier kan men met recht zeggen: In the middle of F*”king nowhere!!!... Richting de stad Fallon waar we de komende dagen noodzakelijkerwijze verblijven, zien we tegen een bergketen hoge zandduinen. Mooi speelterrein voor de boys (and grown men) with toys, die we hier met strandbuggies rond zien crossen! Even later zien we grote zoutmeren, en wordt het vlakker. Aangekomen in Fallon stoppen we bij Motel Super 8/ Casino Bonanza, waar we op de camperparkeerplaats kunnen staan. We zien het bord: We survived the loneliest Highway of the USA! Yes we did, we hoorden eind van deze route de remmen. ( ijzer op ijzer, later blijkt een van de remblokjes van het linker voorwiel te zijn blijven hangen, en kats versleten, terwijl het blokje aan de andere kant in de remklauw er nog nieuw uit ziet.). Blij dat we dat niet in de woestijn hadden!
Op woensdag gaan we propane tanken (LPG tank vullen het gebruik van koelkast, het fornuis en boiler ), en vragen we hier naar een adres van een garage. Later gebruiken we deze dag om te shoppen en te zwemmen. We maken een stop bij een verzamelplaats voor beefcattle. Fallon wordt de oase in de woestijn genoemd, er liggen diverse meertjes en kreken in de buurt, en er bevinden zich nogal wat boerderijen in deze regio. ’s Middags heeft de eigenaar Steve van de autogarage waar we vanmorgen waren tijd om naar ons probleem van de camper te kijken, en blijkt mijn vermoeden waarheid te zijn. Hij dient onderdelen te bestellen, en wat blijkt: de bedrijven die gebeld had, kennen het merk Iveco niet eens. Wordt geen eenvoudig klusje…. Misschien wederom in Nederland te bestellen, en te laten versturen. ộ ( -> is huilende Smiley….) Donderdags rijden we met de motor naar Lake Pyramid, stoppen we bij het Visitor Centre en bekijken we een film van de historie van dit gebied, met o.a. een interview met een 95 jarige (indiaanse) oma. We hebben vandaag ongeveer 250 km. met de motor getoerd. De volgende dag gebruiken we om de was te doen, naar de Walmart te gaan, en nog even binnen gelopen om met Steve te overleggen. ’s Avonds weer een duik genomen in het lokale (overdekte) zwembad. De komende paar dagen gebruiken we om naar de bioscoop te gaan ( de film Sully en Deepwater Horizon gezien), te fietsen, de motor(voor een kleine beurt en vervanging van achterwiellager) weg te brengen, en het lekker rustig aan te doen. Maandag 10 oktober is het tijd om naar de garage te rijden, ik heb de monteur voor zover mogelijk wat geholpen, remklauw was niet beschikbaar. Ze kunnen het probleem op een andere manier toch oplossen. Vandaag ook de camper maar gelijk een onderhoudsbeurt laten geven, zodat we daar (hopelijk) voor een lange tijd weer vanaf zijn. De rekening valt erg mee! De volgende morgen brengen we nog even een typisch Hollands kadootje en een doos bier voor Steve en zijn jongens. We rijden naar Virginia City, opnieuw een route door bergachtig gebied. Erg mooi! We maken een wandeling door het authentiek stadje, en horen dat het begin 20e eeuw het rijkste stadje van Amerika was, met de meeste miljonairs! Dit alles door de diverse goud -en zilvermijnen in deze buurt. We hebben deze avond een beregezellige avond in de kroeg, met Greg en zijn vriendin Sunshine, en Tony! Waren nog uitgenodigd in “ Only for Members”….
Na onze roes uitgeslapen te hebben ( nee, wij waren niet dronken of stoned….) rijden we via a winding road door naar Reno. De fiets uit de garage, en een tocht door deze grote stad gemaakt. We genieten van een lekkere lunch bij Casino The Peppermill. De volgende dag is het tijd om weer richting het zuiden te rijden, en met een tussenstop in Carson City, de hoofdstad van Nevada, rijden we door naar Minden. Het weer is veranderd, we hebben (vooral ’s nachts) last van forse windvlagen en regen. We hebben een nieuwe Canon fotocamera gekocht, omdat we niet meer echt tevreden waren over de kwaliteit van de gemaakte foto’s. Deze avond gaan we weer eens naar een Casino, nee,….niet om te gokken. Een lekker pilske / wijntje en live music. Ook op zaterdag blijft het deels regenen en waaien, maar ons humeur heeft daar niet onder te lijden. Als we samen een discussie hebben, gaat dit over de te rijden route, verder gaat het samen boven verwachting. ( 24 / 7 together). De volgende dag is het tijd om te gaan zwemmen, weer happy hour in de kroeg. We kregen hier de tip om te gaan eten bij J.T. Basque, inderdaad een restaurant in Minden met een familie als eigenaar die oorspronkelijk uit Frans Baskenland kwamen, we hebben van een heerlijke maaltijd genoten. De soep smaakte net als thuis, en ook de overige gerechten waren heerlijk!
Maandag 17 oktober: Het is fris maar zonnig dus tijd om met de motor terug via Carson City HW 50 naar Lake Tahoe te rijden. Deze route voert ons opnieuw over een bergpas, wat inhoudt dat we stoppen in een Grieks restaurant aan de rand van het meer, om weer op temperatuur te komen. We rijden verder naar de westkant van het schitterende meer, en stoppen bij Emerald Bay. Hier waren vorige week nog bosbranden, en we hebben geluk dat de weg vanmorgen weer heropend is. Deze was enige tijd afgesloten vanwege een modderstroom die de weg langs het meer overspoeld had. Hier maken we foto’s van de mooie waterval, en de besneeuwde toppen van de bergen rondom dit grote meer. Lake Tahoe wat in de staat Californië ligt, is het op één na grootste en diepste meer van Amerika. Dit gebied rondom het meer is ook erg populair bij wintersporters. Het meer vriest nooit dicht, ondanks dat het op 1900 meter boven zeeniveau ligt! We rijden terug naar Minden via de zuidelijke route HW 88/ 89.
Dinsdag nemen we opnieuw de motor voor een tocht van 115 kilometer rond Lake Tahoe, nog los van de km. vanaf Minden naar het meer en terug. Het is vandaag licht bewolkt, meer zon als gisteren, en nog steeds koud op de pas door Sierra Nevada. Even goed hebben we genoten van een mooie rit. De volgende morgen is het tijd voor de kapper, en wat later springen we het zwembad in, om aan de conditie te werken, en te genieten. Na de middag rijden met de camper verder via HW 395 langs Topaz Lake, en stoppen we in Bridgeport. Het is een rustig stadje met uitzicht op prachtig besneeuwde bergtoppen. ’s Avonds maken we een wandeling door het dorp, en is het weer tijd voor een drankje. We hebben een gezellig gesprek met een Duits echtpaar die met hun 2 kinderen in het zuidwesten van Amerika op vakantie zijn. Donderdag de 20e rijden we met de motor naar de Sonora Pass Hw 108 door de Sierra Nevada, en zien we onderweg dezelfde Duitse familie op een uitzichtspunt staan, om foto’s van de mooie omgeving te maken. Het is voor Amerikaanse begrippen een smalle slingerende weg door de bergen, en op het hoger gelegen gedeelte ligt volop sneeuw. Vandaag hebben we ons dusdanig aangekleed voor deze rit, dat we het nu niet koud hebben. Er staat nagenoeg geen wind, dat scheelt natuurlijk ook. Terug bij de camper nemen we onze zwemspullen mee, en rijden we naar de Hot Springs hier in Bridgeport. Dit staat niet aangegeven met borden, dus de weg gevraagd naar de warmwaterbron die na enkele kilometers onverharde weg midden in de heuvelachtige natuur ligt. Prachtig! Op het eind van de middag horen we dat de Tioagapas weer open is, deze was enige tijd geheel afgesloten, omdat er tijdens slecht weer een rotsblok zo groot als een fors tuinhuis op de weg gevallen was. De motor weer in de garage, en we rijden 50 km. verder naar Lee Vining, ook aan HW 395. Daar aangekomen spreken we die avond met Mary en Chris, een echtpaar afkomstig uit Carson City, met een cabin ( vakantiehuis) aan Mono Lake. De volgende dag kunnen we gelukkig (het is natuurlijk het eind van het seizoen, wat inhoudt dat steeds meer bergpassen geheel afgesloten worden) de Tiogapas HW 120 gaan rijden. De eerst 18 mijl van de pas is het fors klimmen, tot aan het hoogste punt 9900 Ft. waar zich de oostelijke entree van Nationaal Park Yosemite bevindt. Van daaruit is het geleidelijk aan dalen, en hebben we zicht op immens grote rotspartijen,( zo groot als mergen d’n ollinge dag…) soms spiegelglad door eeuwenlange erosie, en soms erg grillig. Enkele uurtjes later stoppen we in het wereldberoemde Yosemite N.P. Het is zeker niet te merken dat het al tegen het eind van oktober aan loopt, zo druk is het hier met auto’s, fietsers en wandelaars. Wel te begrijpen, het is hier schitterend, de soms honderden meters hoge steile bergwanden met diverse watervallen zijn een lust voor het oog. En ook het mooie weer helpt een handje mee, om van al dat natuurschoon te genieten! We zijn opnieuw erg blij met onze motor, parkeren is derhalve geen probleem, en het is extra mooi omdat je de geuren beter waarneemt en in alle richtingen (de hoogte in) vrij zicht hebt. Terug in Lee Vining gaan we nog even op bezoek bij Mary en Chris. Gezellig ervaringen uitgewisseld.
Zaterdag 22 oktober staan we op tijd op om in het Visiter Centre de film van de historie van dit oorspronkelijke mijngebied, van Mono Lake en Yosemite N.P. te bekijken. Het zoutgehalte van MonoLake is ongeveer 10 %, drie keer zo hoog als dat van de Grote Oceaan! Er leven een bepaald soort algen, kleine garnaaltjes en daardoor veel vogels, die hier volop voedsel kunnen vinden. Op diverse plaatsen in en rond het meer bevinden zich de zogenaamde Tufa’s. Dit zijn slanke kegels, soms wel meters hoog die ontstaan zijn door een chemische reactie ( Calcium Carbonaat) van het basische water (opstijgende zoetwaterbronnen) van Mono Lake. Schitterend om te zien welke vreemde vormen en gedrochten hierdoor ontstaan zijn! Om 13.00 uur worden we opgehaald door Chris en Mary voor de June Lake Loop. Een ronde door een merengebied temidden tussen de hoge bergtoppen van de Sierra Nevada. Het kleine stadje June Lake is aantrekkelijk, maar gelukkig nog niet overspoeld door wintersporters. We stoppen bij een lokale brouwerij om de inwendige mens te versterken….Verderop stoppen we nog een paar keer tijdens deze mooie en gezellige tocht, en eindigen we weer in de kroeg in Lee Vining. De volgende morgen rijden we nog even met de motor naar de cabin van Mary en Chris om een typisch Hollands kadootje af te geven, en ze op die manier te bedanken. We hopen ze in de toekomst eens weer te zien, wie weet ergens in Europa. Verder richting het zuiden met de motor, naar Mammoth Lakes. Maria had het idee geopperd om te gaan hiken naar Devils Postpile National Monument. In dit bergachtige gebied zijn in een ver verleden door vulkanische activiteiten 20 meter hoge basaltpalen ontstaan, die gezamenlijk een hele kolommenwand vormen. Zeer zeker de moeite waard om naar toe te wandelen. We rijden even later door het 7000 inwoners tellende wintersportplaats Mammoth Lakes. Het is enigszins gebouwd naar Oostenrijks voorbeeld, ook de namen van hotels en restaurants getuigen hiervan. We krijgen heimwee naar onze jonge jaren, toen we nog konden skiën. We horen hier dat dit mooie merengebied met zeer uitgebreide wintersportmogelijkheden binnen enkele weken zal worden overspoeld met wintersportfanaten, vnml. uit Californië. Het seizoen loopt hier zelfs door tot aan mei. We overnachten ook nu nog in Lee Vining.
Maandag 24 oktober: We rijden 100 km. verder via HW 395 richting het zuiden van Californië, de 14e staat (en provincies van Canada mee gerekend) van Amerika. Deze weg: Owens Valley ligt tussen de ruim 700 km. lange Noord/ Zuid bergketen de Sierra Nevada aan de westkant, en aan de oostelijke kant liggen o.a. de White Mountains. Ook vandaag krijgen we te maken met soms hevige windvlagen, zodat we soms helemaal schuin hangen, oh nee. Dat was gisteren op de motor. De temperatuur is prima, rond de 25 °. We stoppen in de stad Bishop, waar we over Mainstreet wandelen. We zien een Nederlandse winkel waar o.a. een zeer uitgebreid assortiment aan brood en ijs etc. te koop is. Het is hier een populaire gelegenheid om te lunchen. De bakkerij heeft de naam: Schat, en het brood wat ze verkopen is heerlijk. Daar kunnen veel USA broodproducenten nog wat van leren. In de “normale” supermarkten wordt nagenoeg alleen maar fabrieksbrood verkocht, wat bijna altijd zoet is. Ook hier in de buurt kennen ze “Happy Hour”.. Dinsdag is het weer tijd voor een tocht met de motor. De afgelopen nacht heeft het hier ook geregend, dus ook hier zien we witte besneeuwde bergtoppen, die prachtig schitteren in de zon. We rijden een zeer bochtige weg, met ook hellingen in de weg, dus met andere woorden: op en neer. Dat betekend een echte motorweg maar continue opletten wat er na de volgende bocht komt! Ook de laatste dagen hebben we diverse keren het bord langs de weg zien staan, met als opschrift: Sharp curves and steep grades voor the next 14 miles! Smiley!. De wagens die we tegen komen zijn op één hand te tellen, waaronder een vrachtwagen: trekker met twee minstens 10 meter lange aanhangwagen vol met hooi, dat vergt stuurmanskunst! Op de top van de Inyo bergketen ten oosten van HW 395 aangekomen stoppen we op een P bij Ancient Bristlecone Pine Forest. Hier staan maar zeggen (lezen we op de informatieborden en in onze touristguide) , dat hier de oudst nog levende organismen van onze aarde bevinden. De naaldbomen groeien hier erg langzaam, o.a. vanwege het klimaat natuurlijk, bosbranden komen hier nauwelijks voor, omdat de weinig aanwezig begroeiing (bijna alleen wat naaldbomen, en geen struikgewas of andere lage vegetatie) ver uit elkaar staat. Onderzoek door een universiteit van Californie heeft uitgewezen dat de oudste bomen hier in Schulman Grove al meer dan 4700 jaar oud zijn! Wat later rijden we terug, en steken we HW 395 over om naar West Big Pine Canyon te gaan, met zicht op de gletsjer. Via de stad Bishop rijden we ook een mooie weg HW 168 naar Lake Sabrina, tot eind van de verharde weg, hoog in de Sierra Nevada. Hier staat een koude wind, dus weer terug naar de zonnige en warme valley.
De 26e gaan we nog even shoppen, brood natuurlijk, internetten in de plaatselijke bibliotheek, en kunnen we pas op de derde locatie terecht om propane te tanken. We rijden ongeveer 15 km. zuidwaarts om de Keough Hot Springs te bezoeken. We nemen een duik in de historic pool, deze is gebouwd in 1919, en dat is te zien! Maar het water is lekker op temperatuur. Halfweg de middag rijden we met de camper naar het stadje Lone Pine. Op de P van het motel hebben we Wi-Fi, dus kunnen we onze berichten ophalen, en weer eens Nederlandse TV kijken. Prettig om op de hoogte te blijven wat er in Nl allemaal gebeurt. De volgende morgen krijgen we bezoek van Jim en Jeanny, een echtpaar uit Montana die we eerder deze week in Bishop ook gesproken hadden, Gezellig. Ook zij zijn met hun Pick up truck and Fifth Wheeler een half jaar onderweg. We bezoeken het filmmuseum hier in de stad. Het blijkt dat hier in Lone Pine een groot deel van de westerns zijn opgenomen. Het is te begrijpen met de schitterende bergen aan weerszijden van deze Valley. We noemen: The Lone Ranger, diverse films met John Wayne in de hoofdrol, Rawhide, en veel later ook Iron Man. Aan de westkant van Lone Pine kijken we op de Mount Whitney, (14500 Ft hoog) de hoogste berg van USA, (Alaska buiten beschouwing)
We bezoeken eerst het Visitor Centre en besluiten om
dwars door Death Valley richting Las Vegas Nevada te rijden. Dit is een Nationaal Park van superlatieven: het is het laagst gelegen (laagste plek van het westelijk halfrond; 86 meter onder zeeniveau) het warmste en meest droge gebied van Amerika! We waren al eens eerder in het zuidelijk deel van dit Nationaal Park, en ondanks het gevoel en advies van Maria om er helemaal omheen te rijden, rij ik de route met steile hellingen. Na enkele uren ( met een stop om de remmen af te laten koelen, niet vreemd met een afdaling van 18 mijl van gemiddeld 8% ) dienen we te stoppen bij een “oase” met winkel, tankstation en camping. Omdat het al laat in de middag is, is het noodzakelijk om hier te overnachten. Dit gebied Stovepipe Wells genaamd ligt net onder zeeniveau. Ook ’s avonds blijft de temperatuur rond de 26° hangen. ’s Nachts wordt Maria wakker van een regenbui, en ook als we de volgende morgen de overige 250 km verder rijden hebben we diverse buien. Dat is hier zeer zeldzaam en zullen ze wel blij mee zijn! Rond de klok van 15.00 uur komen we op de gereserveerde Koa camping met zwembad en Hot tub in Las Vegas aan. Een dag te laat, maar beter laat dan nooit zullen we maar zeggen…… Hier blijven we een poosje, om tot rust te komen, en dat in een city that never sleeps! Dit laatste geldt zeker niet alleen voor New York! We hebben onze T shirts voor Halloween vanmorgen aangetrokken, we zullen gaan ervaren hoe dat hier is.
And you know: What happens in Vegas, stays in Vegas……